Historia
Pierwsze wzmianki o wsi Będlewo pochodzącą z końca XII wieku. Właścicielem wsi był możny ród rycerski Łodziów, których potomkowie nosili nazwisko Będlewscy. Pierwszym znanym właścicielem Będlewa był, uznawany za protoplastę rodu Łodziów, Hugon Łodzia, żyjący na przełomie XII i XIII (zmarł przed 1241 r.) W ręku rodu Łodziów Będlewo pozostawało od XII w. do XVI w.
W XVII wieku wieś należała do Grodzickich, potem do Malechowskich.
W 1694 roku dobra ziemskie nabył łowczy kaliski i kasztelan Rogoziński Przecław z Potoka Potocki herbu Pilawa. Jego żoną była Anna
z Mieszkowskich. Od tego momentu Będlewo należeć będzie do tzw. Wielkopolskiej gałęzi Potockich i pozostanie w ich rękach do XX wieku.
Najwybitniejszym właścicielem Będlewa był Bolesław Eulogiusz Potocki, żyjący w latach 1829 – 1898, który odziedziczył majątek po ojcu. Dwukrotnie żonaty: w 1861 roku pojął za żonę Helenę z Kwileckich, z którą miał córkę a następnie w 1871 poślubił Józefę Mycielską, z którą miał synów Józefa i Bolesława oraz niezwykle urodziwą córkę Felicję.
Z jego inicjatywy w 1866 roku podjęte zostały prace budowlane przy budowie nowej, okazałej rezydencji w stylu romantycznego angielskiego neogotyku. Nowa rezydencja zastąpiła kryty strzechą dwór, który znajdował się przy bramie wjazdowej do majątku. Nie jest znany autor projektu pałacu, ale ciekawa architektura dowodzi umiejętności jego twórcy, który mógł się wywodzić z berlińskiego środowiska architektonicznego.
Bolesław Potocki powiększył odziedziczone 8 000 hektarów majątku
o Wronczyn, Dymaczewo, Zamysłowo, Srock, Wojnowice i Dakowy Mokre
a także wprowadził nowoczesne metody zarządzania, techniki uprawy
oraz hodowli zwierząt, znacznie podnosząc rentowność całej posiadłości.
Potocki należał do grona założycieli Dziennika Poznańskiego. W 1863 r. wspomógł finansowo powstanie styczniowe, a w 1866 r. otrzymał dożywotnie członkostwo Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.
W 1870 roku założył wraz z Mieczysławem Kwileckim Bank Rolniczo-Przemysłowy oraz Bank Kwilecki, Potocki i Spółka w Poznaniu.
W tym samym roku wsparł inicjatywę wybudowania Teatru Polskiego, (ofiarowując pod budowę własny ogród) który wstępnie nosił nazwę „Teatr Polski w Ogrodzie Potockiego”. W 1889 roku uzyskał z rąk papieża Leona XIII dziedziczny tytuł hrabiego rzymskiego i nowy herb Pilawa. Bolesław Potocki zmarł w 1898 roku i został pochowany w Łodzi koło Stęszewa.
W tym miejscu warto wspomnieć, że część majątku w posagu odziedziczyła jego córka Felicja, która po ślubie z Maciejem Mielżyńskim zamieszkała
w Dakowach Mokrych. Ich małżeństwo skończyło się tragiczną śmiercią Felicji w 1913 roku. Z historią ich nieszczęśliwego związku wiąże się „Legenda o Czarnej Damie z Będlewa”.
Po śmierci Bolesława Potockiego właścicielem Będlewa został jego najstarszy syn – Józef hrabia Potocki, a po jego bezpotomnej śmierci Będlewo przeszło w ręce córki Bolesława Potockiego z pierwszego małżeństwa – Heleny z Potockich Miączyńskiej.
Helena hrabina Miączyńska zmarła w Będlewie w 1937 roku, jednak już
w 1933 przekazała Będlewo swojej córce – Elżbiecie z Miączyńskich Ledóchowskiej, która była jego właścicielką do wybuchu drugiej wojny światowej w 1939 r.
W czasie II wojny światowej w Pałacu rezydował komisarz III Rzeszy ds. utrwalania narodowości niemieckiej. Niemcy zamalowali polichromie w Sali Rycerskiej oraz zniszczyli portrety królów polskich i wyposażenie pałacu. Pod koniec wojny wszystkie budynki zostały splądrowane.
Po wojnie majątek został przejęty przez Skarb Państwa. Po wyzwoleniu Będlewa w styczniu 1945 r. w Pałacu rozpoczęła działalność gminna Wiejska Szkoła Rolnicza.
W latach 1950 - 1969 w pałacu w Będlewie działała Szkoła Geodetów, będąca filią warszawskiego Ośrodka Szkoleniowego Ministerstwa Rolnictwa i Urządzeń Rolniczych.
W latach 1969-1975 w pałacu mieściła się Zasadnicza Szkoła Rolnicza.
W 1973 r. pałac został wpisany do Rejestru Zabytków. Od roku 1976 siedzibę miał w nim Ośrodek Pracy Twórczej poznańskiego oddziału Polskiej Akademii Nauk.
W latach 1979 - 1986 Pracownia Konserwacji Zabytków przeprowadziła kapitalny remont pałacu, który przywrócił mu dawną świetność. Odsłonięto polichromie, dach pokryto miedzianą blachą, usunięto wilgoć z budynku.
Od roku 1996 zespół pałacowo-parkowy należy do Instytutu Matematycznego Polskiej Akademii Nauk jako Ośrodek Badawczo-Konferencyjny.
W 1997 r. wybudowano budynek hotelowy oraz stworzone i wyposażone zostały sale konferencyjne. Odrestaurowano park i oczyszczono stawy.
Dziś na terenie znajduje się nie tylko jeden z największych ośrodków konferencyjno-naukowych w Europie, ale także piękne pałacowe apartamenty i funkcjonalne studia z aneksami kuchennymi. Baza hotelowa ośrodka może pomieścić 180 osób. Na uwagę zasługują również stylowe wnętrza Pałacu z Restauracją Rycerską oraz salami, w których organizowane są liczne uroczystości prywatne: wesela, komunie, jubileusze, studniówki, bankiety i bale.